Wierność

[Thordis]

Owszem - konieczny. Ale czasami w praktyce cholernie trudny. A ja ostatnio właśnie jakiś taki etap mam i mnie nachodzą coraz częściej myślówki na ten temat.

[Wyrwidup]

A co jeżeli członek rodziny (jeden lub co gorsza więcej, a nawet wszyscy) postąpi w sposób, którego absolutnie nie mogę zaaprobować, a nawet którym wręcz gardzę? Co wtedy w kwestii wierności? Wybór między wiernością sobie i swoim wartościom, a wiernością rodzinie...

Osoba postępująca niehonorowo zwalnia nas z obowiązku traktowania jej w taki sam sposób. Jeśli cała rodzina traci honor, to nie masz wobec nich żadnych zobowiązań. Tak przynajmniej ja to postrzegam.

[Thordis]

Owszem, tylko krewny tracąc własny honor, traci tym samym honor rodu, toteż traci przy okazji również mój.

[Wyrwidup]

Cholera - fakt. o tym nie pomyślałem. Sprawa jest jednak bardziej skomplikowana niż mogło by się wydawać na pierwszy rzut oka. W każdym razie ja chyba postawiłbym na swój osobisty honor, bo tak na logikę nie mam pełnego wpływu na poczynania innych osób (nawet jeśli to rodzina), a na swoje własne tak. Innymi słowy starałbym się mimo wszystko odciąć w ten czy inny sposób od spraw niefajnych...

[Szerszen]

To własnie jest różnica między "ezoterycznym podejściem" typu samorozwój i ego najważniejsze a naszym spojrzeniem - gdzie liczy się klan/rodzina i to co można dla niej zrobić a nie jedynie "ja i moje".

[Thordis]

No właśnie skreślenie własnego krewnego nie jest ani łatwe ani przyjemne, raczej jest to decyzja bardzo trudna, często bardzo bolesna dla tego, kto jest zmuszony w ten sposób postąpić (może nawet bardziej boli to jego niż tego, który zostaje skreślony). W krytycznych sytuacjach może się to okazać jedynym wyjściem, ostatecznym, gdy nie zadziała żadne inne rozwiązanie, a relacji nie da się naprawić, np. z powodu ewidentnej niechęci do jej naprawiania ze strony winnego albo wyrządzenia przez niego rodzinie niewybaczalnej szkody i nie wykazania woli naprawienia jej. Ale nawet takie rozwiązanie wiąże się raczej z zerwanie kontaktu z "niegodnym krewnym" niż z zerwaniem wewnętrznej więzi z nim, która nawet niechciana, pozostaje i często potrafi dręczyć. O rodzinie się nie zapomina, nawet jeżeli się z nią z ważnych powodów zerwało kontakt.

[Leśna]

Thordis - nic dodać, nić ująć
Nie jesteśmy ludźmi, którzy mają przede wszystkim dbać o siebie i nikogo więcej; jesteśmy nierozerwalnie związani ze swoim klanem, a rany zadane przez wykluczenie jakiegoś członka klanu są tak poważne, że dopóki ból wywoływany postępowaniem tej osoby nie przeważy ogromu strat wynikającego z wykluczenia - nawet się o tym nie myśli. Bo taka decyzja ma wpływ na resztę naszego i innych członków klanu życia.
W etyce honoru jest dużo miejsca na robienie tego, co chcemy, ale niestety - lub stety - kierowanie się odpowiedzialnością za siebie i innych skutkuje tym, że przede wszystkim robimy "to, co należy". Trzeba pamiętać, że pozornie łatwe rozwiązania najczęściej prowadzą do katastrofy.

[Ulf]

Dobrze powiedziane, Lesna.
Komus moze wydawac sie, ze to czyste teoretyzowanie, ze to tylko "wielkie slowa"...honor, etyka, odpowiedzialnosc... ale jesli tak jest, to znaczy poprostu ze ten ktos NIC nie wie i NIC nie rozumie.

[Vrede]

No właśnie skreślenie własnego krewnego nie jest ani łatwe ani przyjemne, raczej jest to decyzja bardzo trudna, często bardzo bolesna dla tego, kto jest zmuszony w ten sposób postąpić (może nawet bardziej boli to jego niż tego, który zostaje skreślony). W krytycznych sytuacjach może się to okazać jedynym wyjściem, ostatecznym, gdy nie zadziała żadne inne rozwiązanie, a relacji nie da się naprawić, np. z powodu ewidentnej niechęci do jej naprawiania ze strony winnego albo wyrządzenia przez niego rodzinie niewybaczalnej szkody i nie wykazania woli naprawienia jej. Ale nawet takie rozwiązanie wiąże się raczej z zerwanie kontaktu z "niegodnym krewnym" niż z zerwaniem wewnętrznej więzi z nim, która nawet niechciana, pozostaje i często potrafi dręczyć. O rodzinie się nie zapomina, nawet jeżeli się z nią z ważnych powodów zerwało kontakt.

Świetnie podsumowane... A tak poza tym, mimo iż nie ma prostych rozwiązań w takich sprawach to jednak są bardziej lub mniej honorowe. Jeżeli sytuacja jest taka jak piszesz i zrywa się stosunki z krewnym to możesz to zrobić wprost, szczerze, z przekonaniem (że to dla dobra reszty rodziny) - mimo iż będzie to trudne i nieprzyjemne i zapewne będzie się jeszcze długo po rodzinie ciągnęło. Ale to chyba i tak lepsze niż życie w kłamstwie, tudzież poniżenieniu lub wiecznej wojnie. Rodzina traci na honorze ale nie tak bardzo, gdy persona, która powinna coś zrobić (np dla reszty rodziny, dlatego że relacji nie da się naprawić, że wyrządzona została niewybaczalna szkoda) okłamuje siebie i innych, tworzy pozory własnego honoru wmawiając sobie i reszcie otoczenia, że nic się nie dzieje (bo bardziej honorowe jest nie zrywanie z rodziną, bo sąsiedzi będą plotkować, bo znajomi sobie coś o mnie pomyślą, bo w końcu zobaczą, że mocny jestem tylko w gębie a nie w czynach, itd).
Nic nie jest proste i oczywiste. Ale zawsze można wybrać lepiej...

[Wyrwidup]

No to i ja jeszcze raz wrócę do tego tematu, ale tym razem chciałbym bardziej skierować dyskusję w kierunku najpotoczniejszego znaczenia słowa wierność – chodzi mi oczywiście o wierność między kobietą i mężczyzną.

Otóż – sprawy mają się tak: biologicznymi organizmami będąc, mamy zakodowane pewne konkretne zachowania, mające na celu przekazanie naszych samolubnych genów dalej. Konkretnie chodzi mi o to, iż samiec gatunku ludzkiego posiada pewien wbudowany naturalnie imperatyw, który każe mu od kołyski aż po grób próbować rozmnożyć się z możliwie jak największą ilością kobiet. I oczywiście poza instynktami posiadamy również rozum, który je przeważa, więc samiec może starać się nie postępować w ten sposób, ale jednak zawsze będzie w tym coś nieszczerego. Jakaś próba zaprzeczenia swojej prawdziwej naturze.

Żeby jeszcze bardziej skomplikować sprawę, samiec, wybierając samicę w celach wyłącznie rozrywkowych będzie się kierował przede wszystkim jej fizyczną urodą, natomiast poszukując partnerki do długotrwałego związku będzie się kierował przede wszystkim jej fizyczną urodą (sorry - takie są fakty). Natomiast samice gatunku ludzkiego mają trochę inaczej – w celach rozrywkowych kierują się (dokładnie tak samo jak samce) walorami fizycznymi, natomiast do długotrwałych związków poszukują w pierwszej kolejności osobników zaradnych (z odpowiednim statusem społecznym, pewnością siebie i zasobami), którzy będą się dobrze opiekować samą samicą i jej ewentualnym potomstwem. Ale… Nawet będąc w stałym związku z samcem zaradnym, podczas krytycznych 48 godzin najpłodniejszego wycinka cyklu, samica gatunku ludzkiego będzie instynktownie poszukiwać samca najdorodniejszego (czyli największego, najzdrowszego, najsilniejszego, najbardziej kwadratowego i włochatego), jakiego tylko może znaleźć, aby w miarę możliwości rozmnożyć się właśnie z nim, a potomstwo podrzucić samcowi zaradnemu (również sorry, ale takie są fakty).

I tak właśnie pod płaszczykiem konwenansów, etyki i moralności wygląda nasza ludzka natura.

Ciekawi mnie, jak Wy radzicie sobie z tym dualizmem. Słuchacie instynktów, czy staracie się je tłumić? No i oczywiście, jakie macie myśli na ten temat w świetle wykładni etycznych Ásatrú?